А з бляскам сабе макіяж
Наводзіла пані эпоха.
Кідаліся сэрцы ў Ля-Манш,
Клінок не залежваўся ў похвах.
Калі ж са здрабнелай шчакі
Сплылі неўзабаве румяны,
Ніхто да старэчай рукі
Ня кінуўся ў міг безымянны.
Чапляецца думка адна,
Праверыцца, пэўна, па часе:
Ня з тога выпадку, аднак,
I мор на гэрояў пачаўся?
|
|
